Η ζωή του Μπράουν Ιντέγε παρουσιάζει µυθιστορηµατική πλοκή. Από το δράµα, στην κορύφωση της ευτυχίας. Το φτωχόπαιδο που απέδρασε από το γκέτο, το σκληρό περιβάλλον των dealer ναρκωτικών και µια θαυµαστή πορεία που ξεκίνησε από ένα µοναχικό µονοπάτι και τον οδήγησε στη λεωφόρο της καταξίωσης. Ο 31χρονος Νιγηριανός ο οποίος συµφώνησε µε τον Αρη όχι µόνο ξέρει τον τρόπο διαφυγής από επικίνδυνες καταστάσεις αλλά έχει µάθε να αναδεικνύει και την αξία του σε κάθε συνθήκη.
Το µικρότερο αγόρι µιας δεκαµελούς οικογένειας, µεγάλωσε δίχως την πατρική στοργή (έχασε µικρός τον πατέρα του) και µε τον φόβο της µητέρας για πιθανή συναναστροφή του γιου της µε τους dealer ναρκωτικών που κυριαρχούσαν σε κάθε γωνιά της γειτονιάς του στο Λάγος της Νιγηρίας. Ζούσε σε γκέτο, δεν είχε τα βασικά αλλά ένα µόνιµο χαµόγελο.
Το ποδόσφαιρο δεν ήταν τρόπος ζωής, παρά ένας µεγάλος έρωτας. ∆ίπλα του ξεδιπλώνονταν εικόνες ανθρώπινης εξαθλίωσης. Μικρά παιδιά έκαναν χρήση ναρκωτικών και (σύµφωνα µε τη µητέρα του) όλα ξεκινούσαν από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. «Τα περισσότερα παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο στη γειτονιά µου κάπνιζαν τρελά πράγµατα, έπαιρναν ναρκωτικά… η µητέρα µου φώναζε συνέχεια ‘δεν θα παίξεις ποδόσφαιρο, θα πας στο σχολείο. Θα διεκδικήσεις κάτι καλύτερο στη ζωή σου». Μόνο που το ποδόσφαιρο ήταν το δικό του ναρκωτικό. Εθισµένος σε βαθµό εξάρτησης. Πήγαινε κρυφά κι έπαιζε µπάλα. Μια µέρα τον είδαν οι γείτονες να την… κοπανάει από το σπίτι.
Οι φωνές των γειτόνων ειδοποίησαν τη µητέρα του. Ο ίδιος ένιωσε φόβο, η µητέρα του ντροπή. Η µητέρα του έφτασε στο σηµείο να τον «εξορίσει», στο σπίτι της αδερφής της, κάποιες δεκάδες χιλιόµετρα από το δικό της. Λίγες εβδοµάδες µετά ήρθε το σοκ. «Ένας γείτονας κάλεσε τη µητέρα µου στο σπίτι του. Της ζήτησε να καθίσει στο σαλόνι και άνοιξε την τηλεόραση. Έτσι µε είδε για πρώτη φορά στην τηλεόραση. Έπαιζα ποδόσφαιρο. Η µητέρα µου έγινε έξαλλη γιατί νόµιζε ότι ήµουν αλλού», θυµήθηκε αρκετά χρόνια µετά. Τότε, ο Ιντέγε ήταν ο πρωταγωνιστής της οµάδας του στην κατάκτηση του Παιδικού Πρωταθλήµατος και ο τελικός είχε µεταδοθεί ζωντανά.
Οι παραινέσεις του γείτονα δεν µείωσαν τον θυµό της. Ο Ιντέγε ήξερε τι τον περίµενε στο σπίτι κι έτσι δεν πήγε µόνος. «Ζήτησα από τον προπονητή µου, να έρθει µαζί µου γιατί η µητέρα µου θα µε… σκότωνε. Ήρθε, αρχικά τους ζήτησε συγγνώμη, µετά της εξήγησε το µέγεθος του ταλέντου µου, ότι µπορούσα να συνδυάσω το ποδόσφαιρο µε το σχολείο.
Έτσι έδωσε την ευλογία της». Το εκπληκτικό είναι ότι εξελίχθηκε σε µεγαλύτερο θαυµαστή του. Την εποχή που ο Νιγηριανός αγωνιζόταν στην Premier League, καλούσε όλη τη γειτονιά στο σπίτι για να καµαρώσουν τον γιο της. «Το παράπονό της ήταν, όταν ήµουν σε οµάδες από την Ελβετία, τη Γαλλία και την Ουκρανία όπου δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων όπως στην Premier League. Τώρα, όποτε µε βλέπει… ουρλιάζει. Μια µέρα, ο αδερφός µου τράβηξε βίντεο και µου το έστειλε. Σ’ αυτό είδα τις αντιδράσεις της». Η ανθρώπινη εξαθλίωση και ο θάνατος πολλών παιδιών από ναρκωτικά, ήταν τα στοιχεία που οδήγησαν τη µητέρα του σε αυταρχικές αντιδράσεις. «Εκανε τα πάντα για να µείνω µακριά από τα ναρκωτικά µακριά από τη ζωή µου. Παίζαµε ποδόσφαιρο µέχρι να σκοτεινιάσει. Ωστόσο, τις νύχτες γινόντουσαν πολλά τρελά πράγµατα στη γειτονιά. Έτσι το έβλεπαν όλοι οι γονείς. Μην αφήνετε τα παιδιά σας έξω τις νύχτες γιατί είναι επικίνδυνα. Η µητέρα µου ήθελε να µε πηγαίνει στο σχολείο αλλά εγώ ήθελα να δείχνω ότι ήµουν… κάποιος. Τη λατρεύω», είπε αρκετά χρόνια µετά.
Ο φόβος της αποτυχίας
Φθινόπωρο 2007. Η Ξαµάξ δεν του πρόσφερε τίποτε περισσότερο από ένα τεστ δοκιµασίας. Φθάνοντας στην Ελβετία, είδε έναν άλλον κόσµο. «Ηµουν τροµοκρατηµένος. Είχε πολύ κρύο. Την παραµονή της προπόνησης κοιµήθηκα ελάχιστα. Ηξερα ότι οι περισσότεροι αποτυγχάνουν, ό,τι κι εγώ είχα λίγες πιθανότητες. Κι αυτοί που απέτυχαν δεν ήταν χειρότεροι από εµένα», είχε πει. Την εποµένη όλα πήγαν υπέροχα και το νερό άρχισε να ρέει στο αυλάκι της δικής του επιτυχίας. Με τη φανέλα της ελβετικής οµάδας έκανε τροµερά πράγµατα, ήταν εντυπωσιακό το ποσοστό ευστοχίας του (0.5 γκολ ανά αγώνα). Στο µεταξύ η σύζυγός του ήταν ήδη έγκυος, ο ίδιος ένιωθε µοναξιά και νοσταλγία, επικοινωνούσε 4-5 φορές την ηµέρα µε το σπίτι του. «∆εν ήταν επαγγελµατικό, δεν µου άρεσε επίσης αλλά…», είπε χρόνια µετά.
Ρουχισµό που δεν χρησιµοποιούσε πια η οµάδα, τον παραλάµβανε ο ίδιος και τον έστελνε στους φίλους του στο γκέτο. ∆ύο χρόνια µετά, η Σοσό επένδυσε το ποσό των τεσσάρων εκατοµµυρίων στην αγορά των δικαιωµάτων του. Νέος φόβος. «Κάθε φορά που έχανα ευκαιρία έλεγα µέσα µου… ‘αυτό είναι το τελευταίο σου παιχνίδι’. Ηταν µια αυθόρµητη σκέψη. Στη Γαλλία αν δεν παίξεις καλά 2-3 παιχνίδια και δεν σε µιµηθεί ο αντικαταστάτης σου, είσαι τελειωµένος. Πόσες ευκαιρίες είχες στο τότε γαλλικό Πρωτάθληµα. ∆ύο, άντε τρεις». Το κοντέρ έγραψε δύο ακόµη καλές χρονιές µε τη γαλλική οµάδα, 22 γκολ σε 58 αγώνες και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Οι οικονοµικές απολαβές, το ποσό της αγοραστικής αξίας του. Το 2011 η Ντίναµο Κιέβου επένδυσε 9.000.000 και τον απέκτησε από τη γαλλική οµάδα.
Η καταξίωση και οι πυροβολισµοί
Στην Ουκρανία, ο Ιντέγε έζησε τα πιο παραγωγικά χρόνια της καριέρας του. Το ποσοστό αποτελεσµατικότητάς του διατηρήθηκε σε υψηλά επίπεδα (0.42 γκολ ανά αγώνα). Εξελίχθηκε σ’ ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά πρόσωπα της Ντίναµο η οποία συµπεριλαµβάνεται στις οµάδες επιπέδου Champions League. Ολα κυλούσαν υπέροχα, έως ότου ξεκινήσει ο εµφύλιος.
Οι ένοπλες µονοµαχίες στους δρόµους της ουκρανικής πρωτεύουσας µεταξύ Κυβερνητικών ∆υνάµεων µε Ρώσους επαναστάτες διαµόρφωσαν την καθηµερινότητά του. ∆ίχως δεύτερη σκέψη και µε αρκετή δυσκολία, λόγω αποκλεισµού του αεροδροµίου, κατάφερε να στείλει την οικογένειά του στη Νιγηρία. Ο ίδιος παρέµεινε εκεί. «Είναι δύσκολο να κοιµηθείς όταν ακούς πυροβολισµούς στον δρόµο. Τροµοκρατείσαι. Υπήρξαν φορές που το κλαµπ µας κάλεσε µέσα στη νύχτα για να µας ενηµερώσει ότι µας περίµενε ένα αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι µας ούτως ώστε να µας πάει στις εγκαταστάσεις του συλλόγου για λόγους ασφάλειας. Το κλαµπ έκανε εξαιρετική δουλειά στο κοµµάτι της ασφάλειας. Είχα σεκιούριτι σε όλα τα σπίτια των παικτών αλλά ακόµη και υπό αυτές τις συνθήκες δεν ένιωθα άνετα. Είµαι βαθιά θρησκευόµενος άνθρωπος, νιώθω όταν κάτι δεν πάει καλά και εµπιστεύοµαι το ένστικτό µου. Εκείνο το διάστηµα δεν µπορούσα να κοιµηθώ.
∆εν ένιωθα καλά και τα µέλη της οικογένειάς µου, µου τηλεφωνούσαν διαρκώς γιατί ανησυχούσαν. Υπήρχαν φορές κατά τις οποίες, την ώρα της προπόνησης ακούγαµε πυροβολισµούς και τρέχαµε να προστατευτούµε στους εσωτερικούς χώρους», είχε εξηγήσει. Το αίσθηµα της επιβίωσης κυριάρχησε κάθε άλλου. Ζήτησε συνάντηση µε τον πρόεδρο της Ντίναµο. «Του είπα ότι είχα δώσει τα πάντα για την οµάδα αλλά µ’ αυτά που συµβαίνουν είναι αδύνατο να επιστρέψει η οικογένειά µου καθώς επίσης και ότι εγώ δεν µπορώ να ζήσω µακριά από αυτή. Μου απάντησε ότι θα κάνουµε αυτό που θα µε κάνει χαρούµενο. Στην πραγµατικότητα όµως ήταν δύσκολο γιατί δεν ήθελαν να φύγω», είχε πει. Τότε, µπροστά του, ξεδιπλώθηκε ένα όνειρο. Αυτό της παρουσίας στο καλύτερο Πρωτάθληµα του κόσµου, στην Premier League. Η Γουέστ Μπροµ άφησε στο τραπέζι το ποσό των 11.3 εκατοµµυρίων ευρώ, η Ντίναµο όχι µόνο κάλυπτε την επένδυσή της αλλά «έβγαζε» και επιπλέον 2.3 εκατοµµύρια ευρώ.
Η χαμένη ευκαιρία και ο Ολυμπιακός
Αν υπάρχει µια οµάδα στην οποία δεν πέτυχε ο Ιντέγε, αυτή είναι η Γουέστ Μπροµ. Η καριέρα του στην αγγλική οµάδα ήταν αντιστρόφως ανάλογη των προσδοκιών του. Ο απολογισµός των οκτώ τερµάτων σε 32 αγώνες δεν ανταποκρινόταν στα «θέλω» της αγγλικής οµάδας. Στο τέλος της µεταγραφικής περιόδου, το καλοκαίρι του 2015 και µόλις έναν χρόνο µετά τη µεταγραφή του στη Γουέστ Μπροµ, υπέγραψε στον Ολυµπιακό. Οι Πειραιώτες έδωσαν τα µισά χρήµατα (5.5εκ.ευρώ) σε σχέση µε την επένδυση των Αγγλων.
Το deal αποδείχθηκε εξαιρετικό. Ο Νιγηριανός έκανε δύο εξαιρετικές σεζόν µε τους Πειραιώτες, οι οποίοι τον παραχώρησαν στην κινέζικη Τιανίν Τέντα έναντι 12εκ. ευρώ τον χειµώνα του 2017. «Το έκανα γιατί ο Ολυµπιακός είχε ανάγκη τα χρήµατα», είχε πει. Στην πραγµατικότητα, ο ίδιος υπέγραψε συµβόλαιο 3.5 εκ. ευρώ για κάθε χρόνο συνεργασίας. «Ηταν πολύ δύσκολο να απορρίψω την πρόταση. Πριν πάω στην Κίνα, νόµιζα ότι θα έπαιζαµε τύπους οι οποίοι δεν έχουν σχέση µε το άθληµα. ∆ιαψεύστηκα. Το Πρωτάθληµα ήταν σκληρό. Η ατµόσφαιρα στα στάδια είναι απίστευτη. Γεµίζουν από φιλάθλους, τρελούς φιλάθλους οι οποίοι πάντα χειροκροτούν την οµάδα του. ∆εν θα µπορούσα να φανταστώ αυτό που έζησα. Έκαναν τα πάντα για να είναι ευχάριστη η διαµονή σου. Κάθε ξένος παίκτης έχει τον δικό του µεταφραστή ο οποίος σε ακολουθεί παντού. Ενιωθες πόσο πολύτιµος ήσουν για την οµάδα», δήλωσε πρόσφατα.
Τελευταίος του σταθµός ήταν η ισπανική Μάλαγα, στην πρώτη απόπειρα επιστροφής στην Ευρώπη. ∆εν ήταν πετυχηµένος. 13 συµµετοχές και ο τελευταίος του επίσηµος αγώνας ήταν στις 19 Μαΐου 2018. Για να φτάσουµε στον Αρη. Ο Νιγηριανός βλέπει αυτή τη συνεργασία ως µια τέλεια ευκαιρία επιστροφής. Εχει αποδείξει ότι µπορεί. Η ζωή του έχει δείξει επίσης τη σκληραγώγηση αλλά και την ανθεκτικότητά του στην προσαρµογή σε κάθε συνθήκη.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
