Τείνει να γίνει (κακιά) συνήθεια για τον Αρη το να χάνει παιχνίδι από τα δικά του λάθη. Δεν είναι η πρώτη φορά που χάνει βαθμούς, όχι επειδή ήταν χειρότερος από τον αντίπαλο (όπως στο Περιστέρι) αλλά γιατί είναι μία ομάδα την οποία διακατέχει το σύνδρομο της αφέλειας και του λάθους.
Αυτό δηλαδή που πλήρωσε και χθες απέναντι σ’ έναν Παναιτωλικό που απλά εκμεταλλεύτηκε την αγωνιστική κατρακύλα που έχει παρασύρει τον Αρη στα τελευταία παιχνίδια. Γιατί, με εξαίρεση τις επεμβάσεις όπου υπερίσχυσε καθολικά (8-23) δεν φάνηκε τόσο πολύ το αριθμητικό πλεονέκτημα με το οποίο έπαιζε για μία ώρα. Βέβαια στο τέλος της ημέρας το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που μένει και βάσει αυτού ο κόσμος αντέδρασε δικαιολογημένα τόσο έντονα μετά το παιχνίδι, όπου ουσιαστικά έθεσε προ των ευθυνών τους παίκτες και διοίκηση.
Ο Σάββας Παντελίδης προσπάθησε να διορθώσει τις ανορθογραφίες του Περιστερίου με πέντε αλλαγές σε σχέση με το ματς κόντρα στον Ατρόμητο. Και πάλι όμως φάνηκε ότι δεν φταίνε αποκλειστικά τα πρόσωπα, αλλά η μοναδική ικανότητα της... αυτομαστίγωσης που διακατέχει τον φετινό Αρη. Με εξαίρεση το πρώτο 15άλεπτο του αγώνα, όπου οι κιτρινόμαυροι ανέλαβαν πρωτοβουλίες και έδειξαν ότι θα ήταν το αφεντικό του αγώνα, και την προσπάθεια που έγινε από ορισμένους ποδοσφαιριστές (όχι όλους) όταν ο Αρης έμεινε με δέκα ποδοσφαιριστές, δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να κρατήσει ως θετικό για τη συνέχεια. Ισα ίσα θα χρειαστεί μέσα στο επόμενο διάστημα να ανοίξει το… μαύρο κουτί και να βρει τη βασική αιτία που η ομάδα παρουσιάζεται με τόση αφέλεια στο γήπεδο.
Ο στόχος της Ευρώπης δεν αλλάζει. Ο Αρης ναι μεν βρέθηκε από χθες στο -3 από την πεντάδα αλλά έχει ακόμα έναν ολόκληρο γύρο. Αυτό που θα πρέπει να αλλάξει -και σχετικά άμεσα – είναι ο τρόπος με τον οποίο θα λειτουργήσει ο οργανισμός Αρης. Οπως και το γεγονός ότι κάποιοι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να νιώσουν το πού βρίσκονται.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (16/12)
