Μπορεί να υπήρξαν κάποιες στιγμές που πίκραναν στη διάρκεια της περιπετειώδους διαδικασίας και των απρόβλεπτων δυσκολιών που σημειώθηκαν για την ολοκλήρωση τς συμφωνίας παραμονής του Φερνάντο Βαρέλα.
Πίκρα από μέρους του μεγαλομετόχου αλλά και του κόσμου, για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν οι εκπρόσωποι του συμπαθέστατου Ιβοριανού μετατρέποντας την όλη διαδικασία σε ένα απρόσμενο και φτηνό παζάρι πλειοδοσίας προσβλητικό, αν αναλογιστεί κανείς τις εξαιρετικές σχέσεις που είχε ο παίκτης με την ομάδα του, αλλά και την πολύτιμη προσφορά του ιδίου όπως επίσης και την ειλικρινέστατη αναγνώριση της. Όσοι παρακολούθησαν από κοντά την ταραχώδη αυτή εξέλιξη, διαπίστωσαν πολύ εύκολα ότι ο πρωταγωνιστής της επιχειρούμενης διάρρηξης των άριστων σχέσεων συλλόγου και παίκτη, δεν ήταν άλλος από τον μάνατζερ του.
Ο τελευταίος, διατηρώντας τον πλήρη έλεγχο της μιας πλευράς, προκάλεσε με τους παραλογισμούς του και τις κλασικές παραπλανητικές κινήσεις που επιστρατεύουν συνήθως οι παντός είδους διαμεσολαβητές ένα «ρήγμα» που φαινόταν αγεφύρωτο. Αγνοώντας προκλητικά – ας μου επιτραπεί– το τι ήθελε ο ίδιος ο παίκτης και η οικογένεια του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και τη συναισθηματική πλευρά της όλης υπόθεσης με το δέσιμο όχι μόνο του παίκτη με την ομάδα του, αλλά και της ίδιας του της οικογένειας. Ιδιαίτερα των παιδιών του. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πάθος του παίκτη για τον δικέφαλο και ότι ο Φερνάντο τα έδινε όλα σε κάθε παιχνίδι. Κοντά του και δίπλα του οι πιτσιρικάδες περήφανοι τραγουδούσαν τον ύμνο των Πρωταθλητών.
Δεν ξεχνιούνται εύκολα όλα αυτά. Όπως και τα όσα έλεγαν στους φίλους τους και τους γείτονες τους για τον ΠΑΟΚ και τη Θεσσαλονίκη. «Βρήκαμε εδώ τον παράδεισο μας», απαντούσε τρισευτυχισμένη η σύζυγος του Φερνάντο. Ο Βαρέλα έκλαψε για τον ΠΑΟΚ. Τα δάκρυα του δεν ήταν ψεύτικα. Εν πάση περιπτώσει κι επειδή μια συζήτηση σε βάθος σε αυτό το θέμα μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια πολλές άγνωστες αλλά και σημαντικές λεπτομέρειες, το κλείνουμε εδώ επαναλαμβάνοντας για μια ακόμη φορά αυτό που καταθέσαμε τόσο στη διάρκεια των ατέλειωτων συζητήσεων, όσο και στο φινάλε τους. Ότι δηλαδή η οικογένεια Βαρέλα ήταν αυτή που έθεσε βασική προϋπόθεση (αν όχι βέτο) στον μάνατζερ την παραμονή του παίκτη στον ΠΑΟΚ και όλα τα υπόλοιπα να μπουν σε δεύτερη μοίρα.
Δεν διαφωνούμε με αυτούς που υποστηρίζουν ότι το συμβόλαιο είναι εξαιρετικό και ότι πρέπει να ικανοποιήσει σε απόλυτο βαθμό τον παίκτη. Ωστόσο προχωρούμε ένα βήμα παρακάτω και βλέπουμε ότι η μεγάλη οικογένεια του ΠΑΟΚ ήδη άνοιξε την αγκαλιά της για να ξαναδεχθεί την οικογένεια Βαρέλα, βάζοντας στην άκρη όλα όσα φτηνά και απρόβλεπτα επιχειρήθηκαν από μέρους τρίτων. «Πάμε όπως παλιά»… και με την ελπίδα να ακούσουμε ξανά το «Ω ΠΑΟΚάρα» από τους πιτσιρικάδες του Φερνάντο. Στο περιθώριο της υπόθεσης αξίζει να αναφερθούμε στο ρόλο του Βιεϊρίνια αλλά και του Ιβάν, ώστε να κλείσει και να επουλωθεί σε χρόνο ρεκόρ μια πληγή. Όπως επίσης και στην οριστικοποίηση της πρώτης κατ΄ ουσίαν μεταγραφικής ενίσχυσης με την απόκτηση του Ισμαελ Σίλβα.
ΥΓ1: Αυτό που πλάσαρε στην επικαιρότητα με περισσή αφέλεια ο απερίσκεπτος συνήθως Γεωργίου, είχε σαν αφορμή την άμεση αντίδραση του επίσημου ΠΑΟΚ αλλά και την αντίστοιχη του Απόλλωνα της Ριζούπολης. Με την ΠΑΕ του Δικεφάλου να προειδοποιεί ότι από εδώ και πέρα ο κάθε Γεωργίου θα έχει να κάνει με την ελληνική δικαιοσύνη και τους Ριζουπολίτες να εκπαραθυρώνουν τον απαράδεκτο και γραφικό αυτό τύπο και να μην του επιτρέπουν να πλησιάσει ξανά την ομάδα τους.
ΥΓ2: Αλήθεια η σειρά των υποψήφιων ομάδων που ανταγωνιζόντουσαν ποιος θα πρωτοαποκτήσει τον Εβγέν Σακχόφ έκλεισε τον κύκλο της; Με ελαφρά πηδηματάκια και με το σύστημα… «στρίβειν δια του αρραβώνος» ξαναπλησιάζουμε δειλά – δειλά το κατώφλι της Τούμπας;
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (30/5)
